نواندیشان دینی و حکمرانی: در بررسی جریان مسلط سال های ۱۳۵۷-۱۳۳۲

توضیحات

نویسنده: مریم میرمحمدصادقی

جریان نواندیشی دینی در میانة دو رویکرد هنجاری و پراگماتیستی قرار دارد. این جریان فکری از سویة پراگماتیستی خود به واقعیت‌های جامعة مدرن نظر دارد و بر این اساس، کاستی‌های خود را می‌یابد. از سویة هنجاری خود نیز ارزش‌هایی را که متأثر از دین است، حمل می‌کند. از این‌رو، این جریان تلاش کردهاست تا سویة هنجاری خود را که همان اصول و ارزش‌های کلی نظام اخلاقی و دینی است، با واقعیاتی که با آن مواجه است، پیوند دهد.
نواندیشی دینی در این معنا، در نقطة « تعادل ارزش و واقعیت» قرار می‌گیرد. اما هرگاه این هنجارها به شکل قواعد غیرقابل تغییر و مقدس درآیند و تعادل بر هم بخورد، یا ارزش‌ها و هنجارها بر کفة واقعیات سنگینی کنند و توانایی تفسیر در وضعیت موجود را از دست بدهند، نواندیشی دینی به‌عنوان یک جریان پاسخگو، کارکرد خود را از دست داده و به حاشیه رانده می‌شود.
جریان نواندیشی دینی، با توجه به این دو سویة هنجاری و پراگماتیستی، «اصول حکمرانی مطلوب» خود را تعریف کرده و مدعی اعمال آن در نظام حقوق اساسی است.